اشعار

برگرد ای حبیب که کوفه است پر فریب           با یک تَشَر ز خصم گـذارد تو را غریب

اینجا کسی به فکـر تو و زینبِ تو نیست           گیسو شود سپید و محـاسن شود خضیب

منم مسـلم که اربــابــم حسین است            قــرار قلب بی تــابــم حـسیـن است

خوشم در راه حق عطشان بمیــرم            چه بیم از تشنگی آبــم حسین است

از اعــتبــار حــرمـت گـفـتــارهایـشان            مغــرب شکست بیـعـت بسیــارهایشان

یک پیره زن فـقط به سفیرت پنــاه داد            ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟

در حق و باطل عــادتِ تشکیک دارد            با جهــل خــویشاوندی نــزدیک دارد

در فـتـنـه قــومی قـابـل تحریک دارد            مثـل مــدیــنه کــوچــۀ بــاریـک دارد

پایــان نــدارد ابــر خیس گــریه هایش            غــم می چکد از ردّ پــای بی صدایش

 بعد از نماز مغرب اینجا هیچکس نیست            بوی غــریبی می وزد وقت عـشـایـش

آشـفـتــه ای آواره ام، در پـشـت درهـا            کوهِ پُـر از دردم پُر از خـون جگـرها

 یکریز می بــارم به روی جــانــمازم            دیگر خــدا حافظ خــدا حافظ سحــرها

در کــوفه غـــریبم من و کــاشانه نـدارم            گــوئی بــــروم خــانـه ولی خــانـه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است            در شــــــهر شما خـــانه و کــاشانه ندارم

 چون میسر نشود فرصت دیــدار شما            ما که رفتــیم خــداوند نــگهــدار شــما

نامتــان روی علــم بود و زدستـم افتاد            کاش بـرداردش از خــاک علمدار شما

چون میّسر نشـــود فرصت دیــدار شما         ما که رفتیم خداوند نگـــــــهـدار شـــما

نامتان روی علم بود و زدستــم افـــتـاد          کاش برداردش از خاک علمدار شــما

در کوچه گرفتند اگـر دور و بــرش را          چیدند اگر زخـــم ترین بــال و پــرش را 

این ارث علی دوست ترین های قبیله ست          جا داشت در این شهر بــبیند اثـــرش را

دل من بــر سر ایــن دار صفایـــی دارد         وه که این شهر چه بام و چه هوایی دارد

خانه ی پـــــیر زنی خلوت زاویــۀ مــن         هرکه شد وحی به او غار حرایــــی دارد

در کوفه، از وفا و محبت، نشــانـه نیــــست        وز مهر و آشتی، سخنــی در میــــانه نیست
کردار، جز نفاق و عمــل، جز خـلاف نـــه        گفتار، جز دروغ و سخن، جــز فسانه نیست

شبی که دیدۀ خود پـر ســــتاره می کردم        برای غـربت دل فکر چاره می کـردم
 به دانه های چــو تسبیـح اشک در دستم        برای آمــدنت استخــاره می کــــــردم

گر بر ســـــر دارم خــــبر از یار بیارید            بركشته‌ی مـــن جان دگر بار بیــارید

آرید اگر مژده از آن نــــرگس بیـــــمار            بهر دل بــــیمار پرستـار بیــــــــارید

هیچــــکس مثل من اینگونه گرفتـار نشد           با شکوه آمده و بی کس و بـی یار نشد

حــــال و روز مـــــنِ آواره تماشــا دارد           تکیه گاهم بجز این گوشۀ دیـوار نشــد

عشقت آخربـــدنم را به سـر دارکـشیــــد           تـــن پاکم بسوی کوچه وبــــازار کشیـــد

تار گیسوی تو بربست دو دستم بـر پشت          تـــا که آخر بسوی مجلس اغیــار کـشیــد

روی تـورا به چشــم دل، از سردار دیـده ام           جـانب مکه پرزنـــد جان به لــب رسیــده ام

حرمت جان شکسته ام دردل خون نشسته ام           تا کـه به دسـت بسته ام نارغــمت کشـیده ام

هـر چند خشک و تشنـه به مقصد رسیده بود           صـد ابــر از نـگـاه تَـرَش سـرکـشیـده بـود

کـوهی کـه در مـدیـنـه بـه وقت جـوانـی اش           از آبـشـار صـحـبـت مــولا، چـشــیـده بـود

کـارش میـان معــرکه بـالا گـرفتـه بود            شـمشیـر را به شیـوه مـولا گـرفتـه بـود

تنـهـا مـیـان مـردم بیعت فـروش شـهر            انبـوه کیـنه ، دور و برش را گرفته بـود

ســلام ایــزد مــنّـان ، ســلام جـبــرائــیـــل             سـلام شـاه شـهـیـدان بـه مـسـلـم بن عـقیـل

بـه آن نـیـابـت عـــظــمـای ســیّـد الـشـهـدا              بـه آن جـلال خـدایی ، بـه آن جمال جمیـل